Kyra

Mijn middelbare schooltijd ging met behoorlijk wat ups en vooral downs. Ik was onzeker en voelde me vaak slecht over mezelf. In periodes werd ik somber en begon ik mezelf te beschadigen. Ik voelde me heel radeloos. Hoewel ik er zelf enorm van schrok, lukte het me niet om op een andere manier met al die negatieve gedachten om te gaan. Meestal deed ik het om van alle heftige gevoelens te ontladen, maar soms ook om mezelf op een bepaalde manier te straffen. Ik was zo boos op mezelf en verdrietig, ik voelde me vaak alsof ik niets waard was.

Als ik mezelf beschadigd had zorgde het even voor opluchting, maar daarna was ik vaak weer boos en teleurgesteld in mezelf. Op die manier zorgde het er meestal alleen maar voor dat ik me nog slechter voelde over mezelf. De zelfbeschadiging probeerde ik voor iedereen verborgen te houden. Ik droeg lange mouwen en lange broeken, veel armbandjes, en omkleden met gym was al helemaal vervelend. Ik sloot mezelf af voor anderen en vond dat ik het allemaal zelf maar moest oplossen.

Hoe ik dit met anderen zou moeten bespreken of om hulp vragen, wist ik niet. Ik durfde het niet bespreekbaar te maken en het voelde alsof ik klem zat. Soms ging het een periode goed en beschadigde ik mezelf maanden niet, maar meestal werd ik weer meer somber, vooral in de winterperiode.

Sommige periodes at ik ook erg weinig. Een paar jaar na de middelbare school, pas in mijn vervolgstudie, ben ik aan mijn psychische problemen gaan werken. Toen werd ik zo depressief dat ik genoodzaakt was om mijn studie te pauzeren. Inmiddels heb ik meerdere behandelingen gehad waardoor ik veel minder last heb van mijn psychische problemen. Ik heb zelfs twee studies afgerond, heb een baan, en over het algemeen gaat het goed. Maar wat had ik graag gewild dat iemand op de middelbare school met me had gepraat, mij écht had gezien, en naar me had geluisterd. Ik heb dit enorm gemist. Ik beschadig mezelf nauwelijks meer, maar eenmaal een bekend patroon… Als ik heftige gevoelens ervaar dan komt zelfbeschadiging nog steeds als eerste in mijn hoofd op, als een duiveltje in een doosje.

Gelukkig heb ik in de loop van de jaren steeds meer gezonde manieren geleerd om om te gaan met mijn gevoelens. Ik probeer minder streng te zijn voor mezelf. En wat als ik op een slechte dag mezelf nog eens beschadig? Nouja, jammer dan. Ik heb mijn best gedaan. Morgen weer een nieuwe dag.