Gevolgen

De gevolgen van zelfbeschadiging

Op korte termijn heeft zelfbeschadiging direct effect. Zie ook de functies van zelfbeschadiging. Al te heftige en overrompelende emoties nemen af en worden dragelijk; negatieve gedachten maken plaats voor rust of stilte. Je voelt weer wat je helemaal niet meer voelde… Of je bent weer terug bij jezelf, en weet weer wie je bent.

Op de langere termijn heeft zelfbeschadiging minder positieve gevolgen.

Psychische gevolgen

De aanleiding of het onderliggende probleem wordt door de zelfbeschadiging niet aangepakt. Daarom ontstaan er na een tijdje weer opnieuw negatieve gedachten en gevoelens. Ook kan schaamte, schuldgevoel of frustratie over het feit dat iemand zichzelf heeft beschadigd ervoor zorgen dat iemand zich weer ellendig voelt.

Iemand komt al snel in een vicieuze cirkel terecht. Ook is er kans op gewenning: iemand moet zichzelf steeds meer of heftiger beschadigen om hetzelfde effect te krijgen.

Lang doorgaan met zelfbeschadiging laat zien dat de onderliggende problematiek niet opgelost is. Het uitblijven van antwoorden kan de negatieve spiraal van gevoelens en gedachten versterken. Dit kan tot wanhoop leiden en tot meer zelfbeschadiging.

Lichamelijke gevolgen

Na de beschadiging is er vaak een wond die pijn doet. Zenuwen kunnen beschadigd zijn, een wond kan zo diep zijn dat die moet worden gehecht of er bestaat de kans op infectie. Het is belangrijk dat de wonden goed worden verzorgd.

De wonden kunnen littekens worden. Deze littekens werpen vragen op. Mensen die zichzelf beschadigen kunnen zich er voor hun littekens schamen.

Endorfine

De drang tot zelfbeschadiging kan worden opgeroepen door de lichamelijke behoefte aan endorfine, een pijnstillend stofje dat zorgt voor een fijn gevoel en afname van stress (en dat het lichaam zelf aanmaakt). Als iemand zich vaker beschadigt, went het lichaam eraan. Er is steeds meer nodig om hetzelfde gevoel te krijgen. Dit is te vergelijken met een verslaving.

Een andere lichamelijke verklaring voor de drang om jezelf te beschadigen, is als de gevoeligheid voor pijn verstoord is geraakt en er juist gevoelens van verdoofd zijn of dissociatie ontstaan. Door zichzelf pijn te doen wordt deze verdoofdheid of dissociatie doorbroken.